Ο Αρχιραβίνος της Κύπρου στον Χριστόφια

Συνάντηση Κορυφής των ανθρώπων της Νέας Τάξης στην Κύπρο και φυσικά, στη ζούλα για να μην πέσει κράξιμο! Πριν λίγες ημέρες και συγκεκριμένα στις 7 Ιανουαρίου, ο εθνομηδενιστής Δημήτρης Χριστόφιας συναντήθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία, με έναν από τους σπουδαιότερους συμμάχους του, τον Αρχιραβίνο της Κύπρου Arie Zeev Raskin. Ο τελευταίος οποίος φυσικά ειδικεύεται στα σούρτα-φέρτα στα κατεχόμενα, τα οποία και «καλύπτει» από το 2003 που βρίσκεται στο νησί (οι Εβραίοι στην Κύπρο αριθμούν περίπου 1600 άτομα). Φυσικά, ούτε λέξη από την κυπριακή κυβέρνηση για το περιεχόμενο της συνάντησης... Και ποιος περιμένατε να μιλήσει; Οι καρεκλοκένταυροι της πάλαι ποτέ «σοσιαλιστικής» ΕΔΕΚ και οι αντίστοιχοι του ΔΗΚΟ; Έλα όμως που η συνάντηση μαθεύτηκε... Ο κομμουνιστής Δημήτρης Χριστόφιας «τινάζει» στον αέρα τις διεθνείς σχέσεις της Κύπρου, εξοργίζοντας τους Άραβες, ενώ ασχολείται συνεχώς... με την Κούβα! Και όλα αυτά, εν μέσω των «διαβουλεύσεων» με τους Τουρκοκυπρίους!

-Παράθυρο στην Ιστορία-
Έτσι για να μην ξεχνάμε διαβάστε και αυτό.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, εμφανίστηκαν και στην Ελλάδα οι πρώτοι Σοσιαλιστές.

Επρόκειτο κυρίως για διανοουμένους, κι όχι για εργάτες και γενικά ανθρώπους του «προλεταριάτου». Οι πρώτες οργανωμένες προσπάθειες για την ανάδειξη του νέου κινήματος ήταν αποτυχημένες και οι πρωτοπόροι τους έμειναν στο περιθώριο της πολιτικής. Στην ακόμη τουρκοκρατούμενη Μακεδονία (απελευθερώθηκε το 1912), οι συνθήκες ήταν τελείως διαφορετικές και οι μαρξιστικές ιδέες βρήκαν πρόσφορο έδαφος. Αιτία, η μεγάλη παρουσία στην περιοχή της Θεσσαλονίκης συμπαγούς εβραϊκού πληθυσμού. Αυτοί οι Εβραίοι «Σεφαρδίμ» -σε αντίθεση με τους ομοφύλους τους της Ανατολικής Ευρώπης που ονομάζονταν «Ασκεναζίμ»- εκδιώχτηκαν από την Ισπανία το 1492, και εγκαταστάθηκαν στην Θεσσαλονίκη, με την άδεια του Σουλτάνου.

Και αναφέρομαι στους Εβραίους, γιατί ο κομμουνισμός ήταν εξολοκλήρου δικό τους δημιούργημα (Κ. Μαρξ-Μαρδοχάϊ), απ αυτούς καθοδηγείτο και μ αυτούς πορευόταν σ όλο τον κόσμο (σε όλες τις χώρες του κόσμου, όλοι οι αρχηγοί των Κ.Κ., τα ηγετικά τους στελέχη και η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών τους ήταν Εβραίοι π.χ. Λένιν, Τρότσκυ, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Μπερνστάϊν, Λούξενμπουργκ, Μάρτωφ, Άξελροντ, Κουν, Πάρβους, Σβερντλώφ, Λεβινέ, Κάουτσκυ, Ράντεκ, Καγκάνοβιτς κ.λπ.) Ήταν, λοιπόν, απόλυτα φυσικό να είναι οι Εβραίοι αυτοί που έκαναν την αρχή και στην Ελλάδα.

Πρόδρομος του ΚΚΕ ήταν η Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία «Φεντερασιόν». Η Φεντερασιόν ιδρύθηκε το 1909, με συνένωση πολλών μικρών ομάδων, από τον Εβραίο Αβραάμ Μπεναρόγια (Γεννήθηκε το 1887 στην Βουλγαρία και πέθανε το 1979 στο Ισραήλ) και έγινε αμέσως δεκτή στους κόλπους της Β΄ Διεθνούς. Τα στελέχη και οι οπαδοί της ήταν κυρίως Εβραίοι και Βούλγαροι. Δημοσιογραφικό όργανο της Φεντερασιόν ήταν αρχικά η «Εφημερίς του Εργάτου», η οποία έβγαινε σε 4 γλώσσες (εβραϊκά, βουλγαρικά, ελληνικά και τουρκικά), αργότερα η «Εργατική Αλληλεγγύη» και τέλος η «Αβάντι», μια καθαρά εβραϊκή έκδοση του Αλμπέρτο Αρδίττι.

Η απελευθέρωση της Μακεδονίας από τον Οθωμανικό ζυγό, επέφερε σημαντικές δυσχέρειες στις δραστηριότητες της Φεντερασιόν, πρωταρχικά λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου των Εβραίων και δευτερευόντως των Βουλγάρων σ αυτήν και κατόπιν για την ανατρεπτική της δράση. Έτσι, οι Βούλγαροι απελάθηκαν, οι Εβραίοι όμως παρέμειναν και πρωταγωνίστησαν σε απεργίες και θορυβώδεις διαδηλώσεις, πάντα στην Θεσσαλονίκη, οι οποίες συνήθως κατέληγαν σε αιματηρές συγκρούσεις με τις αρχές. Στις εκλογές του 1915 ήρθε η πρώτη επιτυχία για την Φεντερασιόν, με την εκλογή των Μπεναρόγια και Αλμπέρτο Κουριέλ στην Βουλή.

Ωστόσο, το μαρξιστικό κίνημα υπήρχε ουσιαστικά μόνο στην περιοχή της Θεσσαλονίκης και στα πέριξ και δεν είχε καταφέρει να προσελκύσει σχεδόν καθόλου Έλληνες. Αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα για τους διεθνείς καθοδηγητές του μαρξιστικού κινήματος, που σίγουρα ήθελαν να υπάρχει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα πανελλήνιας εμβέλειας. Η Φεντερασιόν ήταν εξ αρχής μια καθαρά εβραϊκή υπόθεση και δεν μπορούσε να παίξει αυτό τον ρόλο, οπότε η μόνη λύση ήταν η ίδρυση ενός νέου κόμματος, το οποίο να έχει και κάποιους Έλληνες στην ηγετική του ομάδα και η ενσωμάτωσή της Φεντερασιόν σ αυτό. Οι Έλληνες αυτοί δεν ήταν δύσκολο να βρεθούν, καθώς υπήρχαν διάσπαρτες ανά την Ελλάδα κάποιες μικρές, αδύναμες και ολιγομελείς σοσιαλιστικές ομάδες. Οι αρχηγοί των ομάδων αυτών θα αποτελούσαν το προσωπείο του νέου κόμματος.

Υπ αυτές τις συνθήκες, συγκεντρώθηκαν στις 4 Νοεμβρίου 1918, στον Πειραιά, εκπρόσωποι οργανώσεων απ όλη την Ελλάδα, με πρωταγωνιστές βεβαίως τους Εβραίους της Φεντερασιόν και ίδρυσαν το ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος). Έναν χρόνο αργότερα, το ΣΕΚΕ έγινε ΣΕΚΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος) και έγινε μέλος της Γ΄ (Κομμουνιστικής) Διεθνούς για να μετονομαστεί οριστικά το 1924 σε ΚΚΕ.

Τέλος, ως επίλογο διανάστε το βιβλίο-ντοκουμέντο του πρώην Γ.Γ. του ΚΚΕ Ε. Σταυρίδη «Τα παρασκήνια του ΚΚΕ» την μαρτυρία του σοσιαλιστή Νίκου Γιαννιού, ο οποίος παραβρέθηκε στο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ και αποχώρησε αμέσως μόλις κατάλαβε ποιοι κρύβονταν πίσω από τα παρασκήνια: «Ιδρυταί του ΚΚΕ, τόσον εις τας Αθήνας, όσον και εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ισραηλίται ή κρυπτοεβραίοι Έλληνες, το δε κίνημά των, παρ όλα τα σοσιαλιστικά φαινόμενα ή προσχήματα, ήτο εβραϊκόν εθνικιστικόν. Δυστυχώς, τα σοσιαλιστικά μας επιχειρήματα δεν εισακούσθησαν εφ όσον η εβραϊκή ηγεσία είχε τους ιδικούς της ανθελληνικούς σκοπούς, οι δεγύρω αυτής Έλληνες προλετάριοι ήσαν αγράμματοι και αφελείς. Προσήλθαμε, εν τούτοις, ως μειοψηφία εις το πρώτον σοσιαλιστικόν συνέδριον (1918), ηγωνίσθημεν και πάλιν, αλλ αποχωρήσαμεν εν τέλει δια να μη γίνομε όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειοψηφίας».