Κύπρος: Αντίσταση για εθνική επιβίωση

Για άλλη μια φορά ο Κυπριακός Ελληνισμός καλείται στις επάλξεις, με ζητούμενο την εθνική του επιβίωση. Ας μην θεωρηθεί κοινοτυπία αυτή η διαπίστωση, αφού για πρώτη φορά επιχειρείται ανοικτά από την νεόκοπη πολιτική τάξη της Λευκωσίας η αμφισβήτηση της ελληνικότητας τόπου και ανθρώπων στην Μεγαλόνησο. Αυτό που ως μικρόβιο χορηγούνταν σε δόσεις από το 1960 και μετά, ο εθνοκτόνος ιός του νεοκυπριωτισμού εντός της σύριγγας της «ανεξαρτησίας», τώρα διαχέεται σε δυνατές δόσεις. Με εντολές των αρχιάτρων που εποπτεύουν το εγχείρημα και σε ρόλο «νοσοκόμων» τους ελληνόφωνους που κυβερνούν την εναπομείνασα ελεύθερη Κύπρο. Το εθνικό DNA των Κυπρίων, που τους κράτησε όρθιους για αιώνες, κτυπιέται τώρα αλύπητα. Σκοπός, να παύσει κάθε συζήτηση περί ελληνικής πατρίδας.

Ο ίδιος ο Δημήτρης Χριστόφιας έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει πως «είναι λάθος να μιλούμε για ελληνική Κύπρο, διότι υπάρχει και το σύνοικο στοιχείο». Πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΑΚΕΛ, ο νυν δήμαρχος Λεμεσσού Ανδρέας Χρήστου, χαρακτηρίζει «συμπτωματικό γεγονός» πως οι Κύπριοι μιλούν ελληνικά. Αυτά μπορεί να ακούγονται αστεία για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς ιστορία. Όταν όμως τα διατυπώνουν αυτοί που τυχαίνει να κυβερνούν, το ανέκδοτο μπορεί να εξελιχθεί σε δράμα. Εθνικό δράμα.

Η μετάσταση των ρεπουσείων καρκινωμάτων στην επί δεκαετίες ανθεκτική ελληνοκεντρική παιδεία της Κύπρου, η άλωση του κράτους από τους μεγαλοαστούς «κομμουνιστές» του ΑΚΕΛ, η απαγόρευση άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα σε ό,τι παραπέμπει σε Ελλάδα και Ελληνισμό, σηματοδοτούν την ολιστική πλέον έφοδο του νεοκυπριωτισμού ενάντια στον ατόφια ελληνικό χαρακτήρα του νησιού.

Η «ελληνική πατρίδα Κύπρος» είχε μια εξαιρετικά συγκεκριμένη έννοια, για αιώνες και μέχρι τον ενωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Οι του ΑΚΕΛ επιμένουν με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο να της προσδώσουν διαφορετική έννοια σήμερα. Αρχές και αξίες (προσ)βάλλονται με παραχαράξεις από τους κυβερνητικούς πραιτωριανούς, που συμπλέουν με τους απεθνοποιημένους πολιτικούς μεταπράτες του ΔΗ.ΣΥ. Η επέλαση της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας εν ονόματι των «αδερφών Τουρκοκυπρίων», τρέχει με πέμπτη στο πολύπαθο νησί της Κύπριδος Αφροδίτης, του Ευαγόρα (αρχαίου αλλά και του εφήβου), του Διγενή (μεσαιωνικού και Γρίβα), του Αυξεντίου και του Καραολή.

Τώρα λοιπόν, προέχει η υπεράσπιση της ημικατεχόμενης πατρίδας. Όχι από τους Αττίλες, αλλά από την εγχώρια αντεθνική κάστα εξουσίας της Λευκωσίας, που οδηγεί σε απεθνοποίηση τον τόπο. Τα σχέδια των Άγγλων και των Αμερικανών δεν θα ήταν δυνατόν να εφαρμοστούν χωρίς την ύπαρξη εσωτερικών προγεφυρωμάτων που λειτουργούν εντός της κυπριακής κοινωνίας. Εκ των πραγμάτων καθίσταται επιτακτική η ανάγκη συνεχούς πάλης κατά των προγεφυρωμάτων αυτών και κατάδειξης του ρόλου τους στο λαό.

Οι καιροί ου μενετοί. Δεν είναι όμως κακό να ανασύρουμε ολίγον Μακρυγιάννη, σε καιρούς αντιηρωικούς: «Κι όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Να ρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου καλά, με θρέφει. Αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά, δέκα μάτια να ’χω, στραβός θα να ’μαι».

Ως επιτακτική ανάγκη προβάλλει λοιπόν τώρα η αδήριτη ανάγκη διατήρησης της αυθεντικής ταυτότητας τόπου και ανθρώπων στην Κύπρο. Που είναι ξεκάθαρα ελληνική. Η νεοκυπριακή λαίλαπα βρίσκεται σε επίθεση, ενθαρρυμένη από τα ιδεολογήματα του ΑΚΕΛ που κυβερνά. Η σύσταση όμως και αποδοχή, ιδίως από την κυπριακή νεολαία, νέων κινημάτων αντίστασης (ΚΕΑ, Πρώτη Γραμμή και άλλα), δίνει ελπίδες για ουσιαστική, όσο και πραγματιστική αντίσταση. Ο εχθρός μοιάζει πανίσχυρος και οι δούρειοι ίπποι του ελέγχουν ασφυκτικά την κυπριακή κοινωνία. Η ιστορία όμως διδάσκει και θυμίζει. Πάντα κάτι μπορεί να (τους) ξεφύγει. Πάντα. Και κάτι.

Για μία πραγματικά εθνική και ρεαλιστική πολιτική στο Κυπριακό

Το τέλος του αγώνα θα έρθει με την απελευθέρωση της Κύπρου, εκδίωξη όλων των κατοχικών στρατευμάτων και όλων των εποίκων και των απογόνων τους. Θα ακολουθήσει μετά η εξάσκηση του αναφαίρετου δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης από τον λαό στο σύνολό του, όπως αυτό καταγράφεται στον Καταστατικό Χάρτη του Ο.Η.Ε (άρθρο 1, παρ. 2). Ο στόχος της Αυτοδιαθέσεως είναι αμετακίνητος! Έτσι φθάσαμε στην ένταξη της Κρήτης και της Δωδεκανήσου, καθώς και όλων των αλύτρωτων περιοχών που απελευθερώθηκαν-ενσωματώθηκαν στον εθνικό κορμό. Μιλούμε για αγώνα ο οποίος πιθανόν να χρειαστεί να επεκταθεί σε βάθος χρόνου και να ξεπεράσει τα στενά χρονικά όρια της δικής μας γενιάς. Μιλούμε για αγώνα χωρίς αλλοιώσεις και εκπτώσεις. Η επίτευξη της Απελευθέρωσης - Αυτοδιάθεσης πιθανόν να μείνει έξω από τον δικό μας βιολογικό ορίζοντα. Ο αγώνας μας για αυτή την ιερή ιδέα θα πρέπει να περάσει και στις επόμενες γενιές. Μέχρι την δικαίωση.

Η τακτική που απαιτείται προς επίτευξη του ανωτέρω στρατηγικού στόχου, είναι επίπονη και απαιτεί θυσίες. Προ πάντων όμως, απαιτεί εθνικές ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία. Αυτό δηλαδή ακριβώς που λείπει σήμερα. Αν αυτό λυθεί (η Ιστορία γνωρίζει να καλύπτει τα κενά), πρώτο βήμα θα πρέπει να είναι η παρεμπόδιση κάθε λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, η οποία είναι χειρότερη από την σημερινή κατάσταση και χειρότερη ακόμα και από την διχοτόμηση. Διότι καθιστά την Τουρκία κυρίαρχο στο βορρά και συγκυρίαρχο στο νότο και θέτει όλες τις προϋποθέσεις για την νομοτελειακή εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου από την Κύπρο και μακροπρόθεσμη ενσωμάτωση του νησιού στην τουρκική επικράτεια.

Μεσοπρόθεσμος στόχος θα πρέπει να είναι (το διατυπώνω από το 1993) η στρατηγική σύζευξη, η άτυπη Ένωση Κύπρου - Ελλάδας. Ένωση «από τα κάτω». Αυτή η πολιτική προϋποθέτει καλλιέργεια στενότατων δεσμών και οργανική σύνδεση με το Εθνικό Κέντρο στον πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό, αθλητικό, επιστημονικό, αμυντικό τομέα καθώς και σε επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών. Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη, καθώς και η άμβλυνση των τραυμάτων του παρελθόντος, έχουν λειτουργήσει αυτόματα ευεργετικά προς αυτήν την κατεύθυνση και ευνοούν τα μέγιστα το στόχο της Σύζευξης.

Κεφαλαιώδες ως προς την επίτευξη γόνιμης σύζευξης, αυτό που έθαψαν οι Σημίτης-Κληρίδης: Μιλούμε για της ενίσχυση και αναβάθμιση της άμυνας της Κύπρου τόσο σε έμψυχο όσο και σε άψυχο υλικό. Απαιτείται άμεση επαναδραστηριοποίηση του ξεχασμένου δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού χώρου, με κοινές αεροναυτικές ασκήσεις της Εθνικής Φρουράς και των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, μόνιμη στάθμευση Ελληνικών πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων στην Κύπρο και κάθοδος ελληνικής ταξιαρχίας τουλάχιστον.

Μια ολοκληρωμένη υψηλή πολιτική στο κυπριακό θα αξιοποιούσε στο έπακρο τον παράγοντα Βρυξέλλες και θα στόχευε σε αναζήτηση και ανάπτυξη συμμαχικών ερεισμάτων με δυνάμεις όπως την Ρωσία και την Γαλλία. Σκοπός εδώ πρέπει να είναι το «σπάσιμο» του ασφυκτικού επί της Κύπρου αγγλοαμερικανικού ελέγχου. Νέες δυνάμεις στην εξίσωση σημαίνει διάχυση ισχύος στην ανατολική Μεσόγειο σε περισσότερους «παίκτες». Αυτό ακριβώς που εξυπηρετεί μια υψηλή ελληνική στρατηγική. Ειδικά ο παράγων Ρωσία πρέπει και αξίζει να δοκιμαστεί. Με βήματα προσεκτικά και έξυπνα. Η πολιτική Καραμανλή στο πεδίο αυτό ήδη έχει προσλάβει συνέχεια, έστω και αποσπασματικά, στην Λευκωσία. Απαιτείται όμως διεύρυνσή της και πολυδιάστατη διπλωματία.

Σε ψυχολογικό αλλά και ιδεολογικό επίπεδο τέλος, το ζητούμενο είναι η καλλιέργεια αντικατοχικού φρονήματος στο λαό. Ένα γνήσιο αντικατοχικό φρόνημα συνεπικουρείται από εθνική συνείδηση. Υπήρξαν μετά το 1974 αρκετά παραδείγματα αντικατοχικών φορέων που επικεντρώθηκαν ακριβώς, στο αντικατοχικό σκέλος μη δίνοντας σημασία στον ελληνοκεντρισμό του αγώνα. Για αυτό και απέτυχαν. Η παρουσία και κυριαρχία σε όλους τους τομείς εθνικής συνείδησης και ταυτότητας, θα αντιμάχεται ασυμβίβαστα το εθνομηδενιστικό ιδεολόγημα του «νεοκυπριωτισμού» το οποίο πατρωνάρουν εγχώριες και ξένες δυνάμεις. Ας μην λησμονείται ότι η προσπάθεια δημιουργίας «κυπριακής εθνότητας» ξεκίνησε από τους Βρετανούς μέσα στα πλαίσια της αποικιακής τους πολιτικής, με στόχο τον αφελληνισμό της Κύπρου και την συνεπακόλουθη κατάπνιξη του παλλαϊκού ενωτικού κινήματος. Παρόλο που την περίοδο της αποικιοκρατίας η προσπάθεια γνώρισε παταγώδη αποτυχία, μετα-ανεξαρτησιακά έχει δρέψει τους πρώτους της καρπούς. Αυτό εντάθηκε μετά την προδοσία και την εισβολή του 74 και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.

Το μεγάλο δίλημμα

Είναι φανερό πως στην Μεγαλόνησο συγκρούονται σήμερα ολομέτωπα οι δυνάμεις που στηρίζουν την εθνική ιδέα για μια ελληνική Κύπρο, και οι μεταπρατικές-δοσιλογικές δυνάμεις που προωθούν μια μετα-εθνική, πολυπολιτισμική και απονευρωμένη εθνικά Κύπρο. Χρέος κάθε καθολικού πατριωτικού κινήματος στην μητροπολιτική Ελλάδα, είναι αναντίρρητα η στήριξη των πρώτων. Που περνάει μέσα από την ξεκάθαρη υιοθέτηση μιας εθνικής στρατηγικής, αυτής που εξηγήθηκε και αναλύθηκε παραπάνω. Τίποτα λιγότερο. Η στρατηγική αυτή είναι και ρεαλιστική, και υλοποιήσιμη. Το μεγάλο δίλλημα είναι μπροστά μας. Υπάρχουν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις σήμερα που αγωνίζονται στην κυρίως Ελλάδα για εθνική ταυτότητα, εθνικό κράτος. Ας λάβουν ξεκάθαρη θέση σήμερα, για μια ελληνική Κύπρο αύριο και για πάντα.

του Σταύρου Καρκαλέτση
ιστορικού - συγγραφέα
πολιτευτή Εύβοιας του ΛΑ.Ο.Σ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 16 (Μάρτιος 2009) του διμηνιαίου περιοδικού Patria.